Hier ben ik weer op net dezelfde plaats als de vorige keer. Oog in oog met een yamaha, twaalf proppen papier die ooit een oninteressant artikel waren en jou. Deze keer had ik mezelf voorbereid, duidelijk niet goed genoeg. Maar oke, het is je eigen schuld. Jij vroeg erom. Ik had je nochtans gewaarschuwd.
Zo zette ik deze keer mijn plankenkoorts opzij met trillende handen en deed ik wat ik normaal alleen maar in mijn eentje doe. Veel te lang naar mijn goesting, maar je gitaar is blijkbaar nogal verslavend, niet dat je dat zelf nog niet wist. En dan nog maar te zwijgen over je ukulele, waar je eigenlijk zelf meer aan verslaafd bent: schattig. Boos kijken is iets wat ik niet kan, dat is nu ook nog maar eens bewezen, laat staan dat je me boos krijgt, maar probeer gerust verder want mijn mondhoeken vallen er alleen maar van in de plooi. Niet dat ik je uitlach want dat zou ik niet durven.
Teveel macaroni, een veel te korte nacht en een stokbrood later lig ik hier opnieuw. Het is duidelijk dat je een van mijn zwakste punten hebt gevonden, stom van mij om dat prijs te geven eigenlijk. Maar oke, mijn eigen schuld. Nooit, maar dan ook nooit had ik van jou gedacht dat je het op die manier zou gebruiken, maar mij hoor je niet klagen. Ik kan veel hebben, of misschien toch niet zo?
Hoe dan ook, mikken is duidelijk niet een van mijn specialiteiten, laat staan van jou. Mijn haar is niet mooi als het elektrisch geladen de lucht in staat, maar ik kan er mee leven (niet waar). Ik ben niet lui, maar moe.
Wie zijn schuld was dat nu ook alweer?
Zo zette ik deze keer mijn plankenkoorts opzij met trillende handen en deed ik wat ik normaal alleen maar in mijn eentje doe. Veel te lang naar mijn goesting, maar je gitaar is blijkbaar nogal verslavend, niet dat je dat zelf nog niet wist. En dan nog maar te zwijgen over je ukulele, waar je eigenlijk zelf meer aan verslaafd bent: schattig. Boos kijken is iets wat ik niet kan, dat is nu ook nog maar eens bewezen, laat staan dat je me boos krijgt, maar probeer gerust verder want mijn mondhoeken vallen er alleen maar van in de plooi. Niet dat ik je uitlach want dat zou ik niet durven.
Teveel macaroni, een veel te korte nacht en een stokbrood later lig ik hier opnieuw. Het is duidelijk dat je een van mijn zwakste punten hebt gevonden, stom van mij om dat prijs te geven eigenlijk. Maar oke, mijn eigen schuld. Nooit, maar dan ook nooit had ik van jou gedacht dat je het op die manier zou gebruiken, maar mij hoor je niet klagen. Ik kan veel hebben, of misschien toch niet zo?
Hoe dan ook, mikken is duidelijk niet een van mijn specialiteiten, laat staan van jou. Mijn haar is niet mooi als het elektrisch geladen de lucht in staat, maar ik kan er mee leven (niet waar). Ik ben niet lui, maar moe.
Wie zijn schuld was dat nu ook alweer?