Allerliefste Valérie , 13 jaar en een beetje sinds de eerste post. Nog altijd de enige die mij ziet. Die geen woorden nodig heeft om mij te begrijpen. Ik had kunnen weten dat dat zo zou zijn. Dat was al duidelijk sinds dag één. En ik weet niet waarom het mij zolang geduurd heeft het te zien, waarom ik niet durfde toegeven dat jij het was en het altijd zou zijn. Nog steeds nooit genoeg, verslavend. Nog steeds wil ik niets anders dan mijn handen op jouw lijf en de jouwe op het mijne, elke dag (meerdere keren) opnieuw. En is er een moment waar ik mezelf voel thuiskomen dan is het bij jou. De enige momenten waarop alles rustig en beter wordt. De enige momenten waarop alles plots heel duidelijk is. De manier waarop mijn hand ligt op jouw buik en jij tegen mij past. Gelepeld tegen je nek. Duizend propjes zouden niet genoeg zijn om te zeggen hoe ik me voel bij jou, Een miljoen niet genoeg om te zeggen wat ik voor je voel al 13 jaar en een beetje. Rest mij 1 woordje Nog?