Doorgaan naar hoofdcontent

Therapy


Ik draai me om en daar ben je dan, aan het lachen
Het is nu al te laat
Niet lang nu vooraleer ik maar aan één ding kan denken
vooraleer jij het enige bent wat ik wil
Je weet het, je weet het zo goed
En het erger maken is één van je specialiteiten

We zitten
Je geur dringt zich in mijn neus en ik weet al dat ik alle controle heb verloren
Dat alles wat ik wil niks is dat mag
En het maakt niet uit, het maakt helemaal niks uit
Mijn hoofd luistert al lang niet meer, mijn gedachten verloren in jou
Op jou, onder jou

Je nek te dicht om niet in te willen bijten
Je lijf te dicht om je niet te willen
Vastbinden
Plagen
Doen smeken om meer

En ik krijg niet genoeg, het is nooit genoeg

Zoals zoveel keren ervoor
Weet jij ook, zonder iets te zeggen
Dat ik niets meer wil dan jouw handen overal
Op mij, in mij
Keer op keer op keer

Maar wij zitten
Ik hier
Jij daar
En ik vraag me nu af hoe jij dat doet
mij doen voelen zoals dit
altijd weer opnieuw.

Populaire posts van deze blog

13 jaar en een beetje

 Allerliefste Valérie , 13 jaar en een beetje sinds de eerste post.  Nog altijd de enige die mij ziet. Die geen woorden nodig heeft om mij te begrijpen. Ik had kunnen weten dat dat zo zou zijn. Dat was al duidelijk sinds dag één. En ik weet niet waarom het mij zolang geduurd heeft het te zien, waarom ik niet durfde toegeven dat jij het was en het altijd zou zijn. Nog steeds nooit genoeg, verslavend. Nog steeds wil ik niets anders dan mijn handen op jouw lijf en de jouwe op het mijne, elke dag (meerdere keren) opnieuw. En is er een moment waar ik mezelf voel thuiskomen dan is het bij jou. De enige momenten waarop alles rustig en beter wordt. De enige momenten waarop alles plots heel duidelijk is. De manier waarop mijn hand ligt op jouw buik en jij tegen mij past. Gelepeld tegen je nek. Duizend propjes zouden niet genoeg zijn om te zeggen hoe ik me voel bij jou, Een miljoen niet genoeg om te zeggen wat ik voor je voel al 13 jaar en een beetje.  Rest mij 1 woordje Nog?

Ukuhunt

Hier ben ik weer op net dezelfde plaats als de vorige keer. Oog in oog met een yamaha, twaalf proppen papier die ooit een oninteressant artikel waren en jou. Deze keer had ik mezelf voorbereid, duidelijk niet goed genoeg. Maar oke, het is je eigen schuld. Jij vroeg erom. Ik had je nochtans gewaarschuwd. Zo zette ik deze keer mijn plankenkoorts opzij met trillende handen en deed ik wat ik normaal alleen maar in mijn eentje doe. Veel te lang naar mijn goesting, maar je gitaar is blijkbaar nogal verslavend, niet dat je dat zelf nog niet wist. En dan nog maar te zwijgen over je ukulele, waar je eigenlijk zelf meer aan verslaafd bent: schattig. Boos kijken is iets wat ik niet kan, dat is nu ook nog maar eens bewezen, laat staan dat je me boos krijgt, maar probeer gerust verder want mijn mondhoeken vallen er alleen maar van in de plooi. Niet dat ik je uitlach want dat zou ik niet durven. Teveel macaroni, een veel te korte nacht en een stokbrood later lig ik hier opnieuw. Het is duidelijk dat