Ik weet niet hoe ik hier ben beland, laat staan waarom. Je veel te comfortabele zetel doet me wegzakken in mezelf, wegzakken in een prachtig staaltje architectuur. Het is duidelijk dat je goede smaak hebt, maar dat wist ik al vanaf het moment dat je met je smoel voor me op de grond viel. Dat laatste sarcastisch natuurlijk, zoals altijd.
Ik zit, hang en doe nog wat meer niets. Je bent best schattig als je geconcentreerd naar een of andere niet interessante cursus kijkt, maar ik doe net alsof ik van niets weet. Eigenlijk weet ik ook niets, maar dat doet er nu even niet toe. Ik ben echt veel te moe om hier iets van te vinden, of mezelf iets af te vragen. Schuldgevoelens zijn voor een andere keer, morgen bijvoorbeeld. Karma really is a bitch.
Je arm ligt rond me terwijl ik een poging doe om wakker te blijven. Om een of andere reden is het al lang geleden dat ik me zo gevoeld heb en net daarom ben jij diegene die voor het eerst in lange tijd de enige echte mij te zien krijgt.
Je gitaar waar ik op slag verliefd op was kijkt me aanlokkelijk aan, 'speel eens iets?' 'Nee, daar ben ik te verlegen voor.' 'Kom nou, gewoon maar om te bewijzen dat je echt wel gitaar speelt.' Ah, uitdagingen zijn altijd vervelend omdat ze je het gevoel geven dat je flauw bent als je ze niet aangaat. En dus nam ik je gitaar en speelde ik tot mijn vingers er pijn van deden.
En nu lig ik hier weer, mezelf af te vragen waar ik in godsnaam mee bezig ben. Je vingers die voorzichtig met mijn haar spelen, mijn hoofd op je schoot. (En god waarom ruik je zo lekker?) Morgen ga ik mezelf ervoor haten, maar nu niet, nu ben ik te moe, te weinig in staat om je tegen te houden. Zo viel ik in slaap, alleen in jouw bed: gelukkig dat toch nog.
Ik zit, hang en doe nog wat meer niets. Je bent best schattig als je geconcentreerd naar een of andere niet interessante cursus kijkt, maar ik doe net alsof ik van niets weet. Eigenlijk weet ik ook niets, maar dat doet er nu even niet toe. Ik ben echt veel te moe om hier iets van te vinden, of mezelf iets af te vragen. Schuldgevoelens zijn voor een andere keer, morgen bijvoorbeeld. Karma really is a bitch.
Je arm ligt rond me terwijl ik een poging doe om wakker te blijven. Om een of andere reden is het al lang geleden dat ik me zo gevoeld heb en net daarom ben jij diegene die voor het eerst in lange tijd de enige echte mij te zien krijgt.
Je gitaar waar ik op slag verliefd op was kijkt me aanlokkelijk aan, 'speel eens iets?' 'Nee, daar ben ik te verlegen voor.' 'Kom nou, gewoon maar om te bewijzen dat je echt wel gitaar speelt.' Ah, uitdagingen zijn altijd vervelend omdat ze je het gevoel geven dat je flauw bent als je ze niet aangaat. En dus nam ik je gitaar en speelde ik tot mijn vingers er pijn van deden.
En nu lig ik hier weer, mezelf af te vragen waar ik in godsnaam mee bezig ben. Je vingers die voorzichtig met mijn haar spelen, mijn hoofd op je schoot. (En god waarom ruik je zo lekker?) Morgen ga ik mezelf ervoor haten, maar nu niet, nu ben ik te moe, te weinig in staat om je tegen te houden. Zo viel ik in slaap, alleen in jouw bed: gelukkig dat toch nog.