Finn

'Ga nu gewoon in mijn bed liggen.' En wetende dat je er sowieso niet mee akkoord ging gaan zei ik: 'nee, ik ben niet moe. En zelfs al was ik dat wel, ik ga niet in jouw bed liggen.' 'Dat doe je wel.' Ongeveer vijf minuten later is de discussie nog steeds niet gedaan, dat krijg je dan als je me tam laat worden op je zetel. 'Ik ga alleen maar in jouw bed liggen als jij daar ook gaat liggen,' is uiteindelijk mijn toegeving. 'Oke.' Je zetel ligt veel te goed om enige poging te doen om op te staan, blijven liggen is dus een goede optie. 'Oke, ik ga nu naar de wc en als ik terugkom dan lig je in mijn bed.' Mijn gedachten barsten even uit mijn voegen bij de manier waarop je het zegt, in positieve zin dan. Je staat op en loopt nonchalant de trap af, of zo klinkt het toch. Deze ene keer zal ik luisteren naar jou en dus sta ik met niet zoveel moeite op en loop naar je bed. Ik laat me vallen met de intentie nooit meer op te staan en trek je donsdeke

Hier ben ik weer op net dezelfde plaats als de vorige keer. Oog in oog met een yamaha, twaalf proppen papier die ooit een oninteressant artikel waren en jou. Deze keer had ik mezelf voorbereid, duidelijk niet goed genoeg. Maar oke, het is je eigen schuld. Jij vroeg erom. Ik had je nochtans gewaarschuwd. Zo zette ik deze keer mijn plankenkoorts opzij met trillende handen en deed ik wat ik normaal alleen maar in mijn eentje doe. Veel te lang naar mijn goesting, maar je gitaar is blijkbaar nogal verslavend, niet dat je dat zelf nog niet wist. En dan nog maar te zwijgen over je ukulele, waar je eigenlijk zelf meer aan verslaafd bent: schattig. Boos kijken is iets wat ik niet kan, dat is nu ook nog maar eens bewezen, laat staan dat je me boos krijgt, maar probeer gerust verder want mijn mondhoeken vallen er alleen maar van in de plooi. Niet dat ik je uitlach want dat zou ik niet durven. Teveel macaroni, een veel te korte nacht en een stokbrood later lig ik hier opnieuw. Het is duidelijk dat

Ik weet niet hoe ik hier ben beland, laat staan waarom. Je veel te comfortabele zetel doet me wegzakken in mezelf, wegzakken in een prachtig staaltje architectuur. Het is duidelijk dat je goede smaak hebt, maar dat wist ik al vanaf het moment dat je met je smoel voor me op de grond viel. Dat laatste sarcastisch natuurlijk, zoals altijd. Ik zit, hang en doe nog wat meer niets. Je bent best schattig als je geconcentreerd naar een of andere niet interessante cursus kijkt, maar ik doe net alsof ik van niets weet. Eigenlijk weet ik ook niets, maar dat doet er nu even niet toe. Ik ben echt veel te moe om hier iets van te vinden, of mezelf iets af te vragen. Schuldgevoelens zijn voor een andere keer, morgen bijvoorbeeld. Karma really is a bitch. Je arm ligt rond me terwijl ik een poging doe om wakker te blijven. Om een of andere reden is het al lang geleden dat ik me zo gevoeld heb en net daarom ben jij diegene die voor het eerst in lange tijd de enige echte mij te zien krijgt. Je gitaar waar