Allerliefste Valérie , 13 jaar en een beetje sinds de eerste post. Nog altijd de enige die mij ziet. Die geen woorden nodig heeft om mij te begrijpen. Ik had kunnen weten dat dat zo zou zijn. Dat was al duidelijk sinds dag één. En ik weet niet waarom het mij zolang geduurd heeft het te zien, waarom ik niet durfde toegeven dat jij het was en het altijd zou zijn. Nog steeds nooit genoeg, verslavend. Nog steeds wil ik niets anders dan mijn handen op jouw lijf en de jouwe op het mijne, elke dag (meerdere keren) opnieuw. En is er een moment waar ik mezelf voel thuiskomen dan is het bij jou. De enige momenten waarop alles rustig en beter wordt. De enige momenten waarop alles plots heel duidelijk is. De manier waarop mijn hand ligt op jouw buik en jij tegen mij past. Gelepeld tegen je nek. Duizend propjes zouden niet genoeg zijn om te zeggen hoe ik me voel bij jou, Een miljoen niet genoeg om te zeggen wat ik voor je voel al 13 jaar en een beetje. Rest mij 1 woordje Nog?
Ik draai me om en daar ben je dan, aan het lachen Het is nu al te laat Niet lang nu vooraleer ik maar aan één ding kan denken vooraleer jij het enige bent wat ik wil Je weet het, je weet het zo goed En het erger maken is één van je specialiteiten We zitten Je geur dringt zich in mijn neus en ik weet al dat ik alle controle heb verloren Dat alles wat ik wil niks is dat mag En het maakt niet uit, het maakt helemaal niks uit Mijn hoofd luistert al lang niet meer, mijn gedachten verloren in jou Op jou, onder jou Je nek te dicht om niet in te willen bijten Je lijf te dicht om je niet te willen Vastbinden Plagen Doen smeken om meer En ik krijg niet genoeg, het is nooit genoeg Zoals zoveel keren ervoor Weet jij ook, zonder iets te zeggen Dat ik niets meer wil dan jouw handen overal Op mij, in mij Keer op keer op keer Maar wij zitten Ik hier Jij daar En ik vraag me nu af hoe jij dat doet mij doen voelen zoals dit altijd weer